Historia pojedynków jest tak stara jak historia ludzkości. Ludzie walczyli na broń białą już w czasach starożytnych. Szczególną rangę miały pojedynki średniowieczne. W tym okresie walkę na miecze można było bowiem stoczyć zgodnie z prawem w sądzie. Jeśli sędzia nie umiał rozstrzygnąć sporu (np. dowody nie działały na korzyść żadnej ze stron), mógł zarządzić sąd boży. Zwaśnione strony toczył wtedy pojedynek, a zwycięzca był uznawany za niewinnego. W XIX wieku pojedynki ciągle były niesamowicie popularne. Najczęściej odbywano je na tle spraw honorowych. Od czasów średniowiecza minęło wiele stuleci, ale ludzie wciąż często byli przekonani, że ten który zwycięży orężne starcie ma ostateczną rację. Pojedynkowy rytuał zmienił się jednak. Walczyć można było na broń białą albo na pistolety. W tym drugim wypadku ustalano rodzaj broni oraz odległość, w jakiej stanąć mieli walczący. Pojedynki były zakazane przez prawo, dlatego odbywały się w miejscach bezludnych, np. na obrzeżach miast czy w lasach. Każdy walczący miał dwóch sekundantów, którzy czuwali nad przebiegiem pojedynku. Komendy do rozpoczęcia, przerwania czy zakończenia walki wydawał sędzia. Przy polu walki miał także prawo stać lekarz, który opatrywał przegranego.
Na zajęciach POSZUKIWACZE poznali historię i przeznaczenie broni do pojedynków. Odkryli tez kto wynalazł floret i do czego pierwotnie miał służyć. Dowiedzieli się też jaki wpływ miały dawne pojedynki na dzisiejszą szermierkę sportową i jaką broń się w niej współcześnie wykorzystuje.
Zajęcia poprowadził pan mgr Antoni Olbrychski – historyk specjalizujący się w epoce średniowiecza. Pasjonat dawnych sztuk walki, broni białej i sportu. Uczestnik i medalista turniejów szermierki historycznej. Współpracuje z Zamkiem Królewskim oraz Towarzystwem Opieki nad Zabytkami w Czersku. Przygodnie choreograf walk na broń białą i kaskader.

Kolumb odkrył Amerykę pod koniec XV wieku. Nie znaczy to jednak, że Nowy Świat od razu stanął przed Europejczykami otworem. Trzeba było kilkuset lat, żeby zmazać białe plamy z map. Na nowych ziemiach kolonizatorzy odnajdywali najróżniejsze bogactwa. Złoto, przyprawy, drogie gatunki drewna.  W Ameryce Północnej mniej było tego typu dostatków. Obfitowała ona natomiast w futra. Od XVII w. w ich sprowadzaniu i sprzedaży specjalizowali się gońcy leśni. Futra i skóry w niedługim czasie stały się wielkim biznesem. Biali ludzie często kupowali je od Indian. Czerwonoskórzy lepiej znali tereny i znali się na myślistwie. Często jednak między dwoma stronami dochodziło do sporów o zyski.   W XIX wieku Ameryka Północna ciągle nie była w pełni ujarzmiona. Nadal pozostawały tam tereny nietknięte stopą białego człowieka, na równinach żyli Indianie, a lasami niepodzielnie rządziły dzikie zwierzęta. W te rejony zapuszczali się myśliwi i handlarze skórami - traperzy. Często większą część roku spędzali z dala od cywilizacji. Sztukę przetrwania i zdolności łowieckie opanowali do perfekcji. Na zajęciach PODRÓŻNICY dowiedzieli się czym były trwające sześć dekad, wojny bobrowe. Poznali zaciekłość broniących swoich terenów Indian. Zapoznali się też z ekwipunkiem prawdziwego trapera i jaka była historia słynnego noża typu Bowie. Odkryli  tez nieco tajemnic związanych ze sztuką przetrwanie, w której traperzy byli mistrzami.
Zajęcia poprowadził pan mgr Antoni Olbrychski – historyk specjalizujący się w epoce średniowiecza. Pasjonat dawnych sztuk walki, broni białej i sportu. Uczestnik i medalista turniejów szermierki historycznej. Współpracuje z Zamkiem Królewskim oraz Towarzystwem Opieki nad Zabytkami w Czersku. Przygodnie choreograf walk na broń białą i kaskader.

Historia astronomii to bardzo szeroki temat. Człowiek już od czasów pierwotnych wpatrywał się w niebo i próbował dowiedzieć się, jak pojawiły się gwiazdy i planety oraz gdzie jest nasze miejsce we Wszechświecie. Po niemal 1500 latach wiary w to, że Ziemia jest centrum Wszechświata odkrycia XVI- XVIII w. przyniosły gigantyczne kroki naprzód.
Nie zawsze jednak ludzie potrafili trafnie zinterpretować zjawiska, na jakie patrzą. Komety często postrzegano jako znaki od bogów lub Boga. Kiedy pojawiła się teoria Kopernika o Słońcu zajmującym centralną część naszego Układu, było to stwierdzenie tak rewolucyjne, że bardzo długo były problemy z jego zaakceptowaniem, zarówno w Polsce, jak i w Europie.
Czasy XVI-XVIII w. dzisiaj często postrzegamy jako wieki rozumu, oświecenia, rozwoju nauki i nowych wynalazków. Jest to oczywiście prawda, lecz równie ciekawe jest to, jak długą drogę musiała przebyć ludzkość, aby porzucić utarte teorie i na nowo badać Kosmos.
Na zajęciach TWÓRCY poznali najstarsze  świadectwa o istnieniu UFO i co na ten temat myśleli kiedyś ludzie. Próbowali odkryć kto  był blisko odkrycia grawitacji jeszcze przed obserwacjami Izaaka Newtona oraz dlaczego  teoria Kopernika tak długo nie została przyjęta. Odkryli również w jaki sposób Galileusz uniknął spalenia na stosie, mimo że oskarżono go o herezje i szalone poglądy.
Zajęcia poprowadziła pani mgr Monika Radzikowska – archeolog w terenie, edukator na Zamku Królewskim w Warszawie. Pisze bajki oraz teksty podróżnicze, w wakacje pakuje plecak i rusza albo na wykopaliska albo szukać miejsc, w których jeszcze nie była. Kolekcjonuje wszelkie opowieści, baśnie, legendy i mity.