Chłód Syberii, bruk Paryża i słońce Teksasu. Dzieje polskich emigrantów
Okres rozbiorów to dla wielu Polaków czas tragicznych rozstań z ojczyzną. Wielu z nich zmuszonych było do opuszczenia kraju ze względów politycznych. Prawdziwe apogeum nastąpiło jednak po upadku powstania listopadowego 1831r. Wydarzenie to wpisało się na karty historii pod nazwą Wielkiej Emigracji. Wzięli w niej udział przede wszystkim powstańcy jak np. Józef Bem, ale również artyści, literaci i szlachta. Głównym ośrodkiem polskiej emigracji był Paryż. Choć wielu emigrantów trafiło również do Londynu. Duża część działaczy patriotycznych została zesłana na Syberię, gdzie mimo trudów i niedostatków a także ekstremalnych warunków pogodowych, zajmowali się nie tylko walką o przetrwanie, lecz również pracą naukową nad badaniem lokalnych plemion. Idealnym przykładem może być to Wacław Sieroszewski autor opracowania „12 lat w kraju Jakutów”. Innym kierunkiem emigracji, który wielu Polakom jawił się jako ziemia obiecana, była Ameryka. Pierwsi polscy osadnicy dotarli tam już w 1607r. i przyczynili się bardzo do rozwoju kolonii Jamestown. Innymi naszymi rodakami, którzy z kolei wzięli udział w amerykańskiej wojnie o niepodległość byli Kazimierz Pułaski i Tadeusz Kościuszko.
Na zajęciach PODRÓŻNICY dowiedzieli się czym była Wielka Emigracja. Poznali najważniejsze postacie historyczne żyjące i działające na emigracji. Odkryli tajemnice związane z pierwszymi Polakami w Ameryce. Poznali też przerażającą prawdę o życiu zesłańców syberyjskich.
Zajęcia poprowadził pan mgr Karol Żołędziowski - archeolog, doktorant Ośrodka Badań nad Antykiem Uniwersytetu Warszawskiego, konserwator zabytków metalowych w Państwowym Muzeum Archeologicznym, rekonstruktor historyczny i rzemieślnik wykonujący rekonstrukcje zabytków z różnych okresów historii. Przygotowuje dysertację poświęconą metalurgii kolorowej na wczesnośredniowiecznej Jaćwieży. Jego zainteresowania badawcze to archeometalurgia i archeologia doświadczalna, życie codzienne oraz dawne i współczesne sztuki walki.
