Patrząc w niebo: o jabłkach, kraterach, UFO i aniołach apokalipsy
Historia astronomii to bardzo szeroki temat. Człowiek już od czasów pierwotnych wpatrywał się w niebo i próbował dowiedzieć się, jak pojawiły się gwiazdy i planety oraz gdzie jest nasze miejsce we Wszechświecie. Po niemal 1500 latach wiary w to, że Ziemia jest centrum Wszechświata odkrycia XVI- XVIII w. przyniosły gigantyczne kroki naprzód.
Nie zawsze jednak ludzie potrafili trafnie zinterpretować zjawiska, na jakie patrzą. Komety często postrzegano jako znaki od bogów lub Boga. Kiedy pojawiła się teoria Kopernika o Słońcu zajmującym centralną część naszego Układu, było to stwierdzenie tak rewolucyjne, że bardzo długo były problemy z jego zaakceptowaniem, zarówno w Polsce, jak i w Europie.
Czasy XVI-XVIII w. dzisiaj często postrzegamy jako wieki rozumu, oświecenia, rozwoju nauki i nowych wynalazków. Jest to oczywiście prawda, lecz równie ciekawe jest to, jak długą drogę musiała przebyć ludzkość, aby porzucić utarte teorie i na nowo badać Kosmos.
Na zajęciach TWÓRCY poznali najstarsze świadectwa o istnieniu UFO i co na ten temat myśleli kiedyś ludzie. Próbowali odkryć kto był blisko odkrycia grawitacji jeszcze przed obserwacjami Izaaka Newtona oraz dlaczego teoria Kopernika tak długo nie została przyjęta. Odkryli również w jaki sposób Galileusz uniknął spalenia na stosie, mimo że oskarżono go o herezje i szalone poglądy.
Zajęcia poprowadziła pani mgr Monika Radzikowska – archeolog w terenie, edukator na Zamku Królewskim w Warszawie. Pisze bajki oraz teksty podróżnicze, w wakacje pakuje plecak i rusza albo na wykopaliska albo szukać miejsc, w których jeszcze nie była. Kolekcjonuje wszelkie opowieści, baśnie, legendy i mity.
