Kto palił czarownice? O prawie i zabobonach w wiekach średnich.
7.02.2015
Maciej Czarkowski
Prawo feudalne to prawo ukształtowane i obowiązujące w okresie dominacji stosunków feudalnych. Było ono prawem nierównym. Historia prawa feudalnego obejmuje okres ok. 1400 lat (od 476r do 1848-64r). Głównymi cechami prawa feudalnego jest dominacja prawa zwyczajowego. Prawo feudalne było przeważnie w czasach starszych prawem zwyczajowym, jego źródłem był zwyczaj tj. powszechnie uznana, uświęcona tradycją forma zachowania się, przyjęta w danej społeczności. Zwyczaje nabierały mocy "niepisanych praw"- praw zwyczajowych.
Rozwój prawa karnego w wiekach średnich wiązał się z tzw. Statutami Kazimierza Wielkiego, których 2/3 treści dotyczyło właśnie tej gałęzi prawa. W okresie panowania Kazimierza usprawnione zostało ściganie przestępstw z urzędu.
Jeśli chodzi o konstrukcję winy i związku przyczynowego, to w średniowieczu karano, kiedy zdarzył się jakiś fakt, który można było powiązać z określoną osobą. Kwestia winy nie była zaś przedmiotem dociekań procesu karnego, co powodowało, iż bez znaczenia było, czy czyn został popełniony umyślnie, czy nieumyślnie. Dopiero w XIII w. praktyka sądowa zaczęła rozróżniać przestępstwa z przypadku od przestępstw umyślnych.
Wraz z rozwojem prawa karnego w średniowieczu, a tym samym rozwojem systemu kar pojawił się zawód kata i związane z nim czynności prawno – egzekucyjne.
Niechlubnym rozdziałem w dziejach średniowiecznego prawodawstwa i sądownictwa są słynne procesy czarownic i związane z nimi zabobony oraz praktyki magiczne.
Kościół Katolicki wielokrotnie w ciągu całej swojej historii wypowiadał się odnośnie kwestii magii i czarów, a jego kolejne wypowiedzi cechuje ciągła ewolucja w poglądach na te sprawy.
Magia od Synodu w Elwirze (300-306r.) zaliczała się do tzw. trzech kanonicznych przestępstw (mord, cudzołóstwo, magia), decydujących o wykluczeniu z Kościoła.
