Nasza historia zaczyna się w Chinach, ok. 8.000 lat temu. Ludzie nie tylko udomowili wtedy psa, ale również zaczęli uprawiać ryż i hodować bydło, udomowienie psa było zatem jednym ze skutków przemiany społeczności łowieckich w rolnicze. Do udomowienia nie doszłoby jednak, gdyby nie spryt wilków, które tysiące lat wcześniej zaczęły zbliżać się do siedzib ludzkich w poszukiwaniu resztek pożywienia. Kolejne pokolenia wilków dążąc do większej skuteczności w zdobywaniu pożywienia od ludzi modyfikowały swoje zachowanie oraz… wygląd. Pysk uległ skróceniu, na futrze pojawiły się łaty, ogon lekko się zakręcił – wilk zaczął przypominać współczesne psy.
Wykopaliska z całego świata świadczą o przydatności psa w codziennym życiu człowieka, ale także o emocjonalnych relacjach ludzi i ich psich towarzyszy. Sztuka starożytnego Egiptu, Grecji i Rzymu obfituje w wizerunki psów, będące zarówno symbolem cnót wierności i odwagi, jak i pochwałą urody zwierząt. W średniowieczu marginesy manuskryptów roją się od psów goniących koty i grających na dudach, barokowe damy portretują się z ukochanym pieskiem. Historia obfituje również w opowieści o psach niezwykłych, jak święty Guinefort, wierny Bobby, wojenni bohaterowie Sergeant Stubby i Smoky, ratownik Balto. Wykład poprowadziła Anna Roślewska.

Na zajęciach Słuchacze poznali tło zmagań nieustraszonych Gallów Asteriksa i Obeliksa z Rzymianami. Badacze zbadali, jakie cechy i umiejętności powinien mieć wielki wódz. Dowiedzieli się tego z pamiętników i opowieści samego Cezara, bowiem duch wielkiego Cezara był z nami we własnej osobie! Wykład poprowadziła dr Anna Zawadzka