Aleksander Wielki
20.09.2014
Prof. Ryszard Kulesza, dr Zbigniew Głąb
Aleksander Wielki jest jedną z najbardziej znanych postaci historycznych. Jego osiągnięcia były podziwiane przez wszystkie następne pokolenia aż do czasów współczesnych. Także taktycy wojskowi do dzisiaj interesują się poczynaniami Aleksandra, analizując jego strategie i sposób myślenia.
Urodzony w 356 roku p.n.e., w wieku 20 lat został królem Macedonii. Umocniwszy swą władzę z świecie greckim już kilka lat później mógł tytułować się egipskim faraonem i władcą Persji. W ciągu swojego krótkiego życia zbudował jedno z największych imperiów w historii, które rozciągało się na trzech kontynentach.
Dla jednych bezlitosny, dla innych wspaniałomyślny, sprzedający całe miasta w niewolę, ale też doglądający rannych żołnierzy po bitwie. Nieustraszony wojownik stający w pierwszym szeregu i wybitny strateg potrafiący prowadzić trudne oblężenia. Awanturnik, niestroniący od uciech, ale też miłośnik literatury znający na pamięć całą Iliadę Homera.
Skomplikowana natura Aleksandra pozwoliła mu na zjednoczenie olbrzymiego terytorium, które, choć było zlepkiem różnych kultur i religii powoli zaczęło tętnić nową kulturą – nazwaną hellenistyczną, powstałą w wyniku przyjęcia wzorów greckich w krajach Wschodu.
Wielki wódz prawie jedną trzecią swojego życia spędził w nieustannych bojach i wędrówce na Wschód. Gdzie dotarłby, gdyby jego zmęczeni kilkunastoletnią wojaczką towarzysze i żołnierze nie zaprotestowali i nie zażądali powrotu do domu? Czy miał szansę na podbój Indii albo konfrontację z armią Chińską? Tego nie dowiemy się nigdy…
Ostatecznie Aleksander został pokonany nie w bitwie przez wrogich żołnierzy, ale przez chorobę – malarię, która nie pozwoliła mu wrócić do rodzinnej Macedonii. Po jego śmierci imperium rozpadło się na kilka królestw, jednak kultura hellenistyczna przetrwała na tych terenach następne 300 lat i zamieniła się w całą epokę, którą zakończyli dopiero Rzymianie podbijając, w roku 30 p.n.e., Egipt.
